Hayat çok garip. İnsanoğlu çok tuhaf.
İnsan dediğin doyumsuz bir varlık. İstekleri iç bitmiyor. Bitmedi.
İstanbul'da taşınayım. Yalnız yaşayayım. Kendi ayaklarımın üstünde durayım. Kendi paramı kazanayım. İş bulayım. Biraz hayatımı yaşayayım. Gezip, tozup, içip, sıçayım. Gönlüm kime kayarsa onunla olayım. Yeni insanlar tanıyayım. Off çok baydım, artık düzenli bir ilişkim olsun. Aşık olayım. Mutlu olayım. Huzur bulayım. Bu ne ya karı-koca hayatı da yaşamayalım yani. Arada ayrılıp barışayım. Ayy bu iş de beni çok bunalttı. Daha iyisini bulayım. Daha çok para kazanayım. Kariyer yapayım. Amaan, bu sefer de iş arkadaşları çok sıkıcı. Böyle iş ortamı mı olur? Bu para da yetmedi zaten. Ay bu çocukla bizim geleceğimiz var mı ki acaba? Ne yani evlenecek miyiz? Ama böyle geçinilmez ki. Yetmez yani.
Yetmez. Yetmiyor.
"Ne istiyorsun be amına koduğum?" diye sorduğum zamanlarım da oluyor benim. Uzun zamandır, sık sık. Verdiğim cevapları bir kaç ay içinde elde ediyorum. Ve bu soruyu tekrar soruyorum. Sabit bir cevabı olmuyor hiç.
Ne istediğimizi biliyor muyuz? Daha da önemlisi istediklerimizi elde ettiğimizde mutlu oluyor muyuz? Hakkını veriyor muyuz? DOYUYOR MUYUZ?
İnsanlar ölüyor. Vatanı için, özgürlüğü için, kendi değil çocuklarının geleceğini düşünürken; polis kurşunuyla ölüyor. Bir kaç vicdansız eli sopalı tarafından dövülerek ölüyor. Haksızlıktan, adaletsizlikten kaçarken ölüyor.
Çoğu benden genç. Çoğu benim çoktan sahip olduklarımın hayalini kuruyordu belki. Çoğu benim hayatımı yaşamak için okuyordu, çalışıyordu, bu mücadeleyi veriyordu belki.
Ve ben, biz; değil sahip olduklarımızın, hayatımızın değerini bile bilmiyoruz.
Sorun bir kendinize, "Ne istiyorsun be amına koduğum?" diye.
Elde ettiğinizde uzun süreli huzur ve doyum yaşayabilecek bir cevap bulabiliyorsanız, bir çoğumuzdan daha şanslısınız bu hayatta.
Doyum önemli. Doymak önemli.
Hayata doyun.
Daha ne kadar yaşayacaksınız kimse bilmiyor.
